Ik keek op tegen de volgende vlucht na een heerlijk weekend in Limburg en Amsterdam. Dat ik ook nog eens de slechtste plek in het vliegtuig getroffen had, maakte het er niet beter op. Een bijkomend nadeel van mijn reisschema, was dat alle vluchten in de maand februari plaatsvonden en het entertainment aanbod van KLM een hele maand ongewijzigd blijft. Wederom had ik dus de keuze uit dezelfde films als de vluchten van en naar Brazilië, de beste films had ik inmiddels natuurlijk al bekeken. Na de avondmaaltijd, koos ik voor de animatiefilm Monsters University, maar viel na een kwartiertje al in slaap, werd om de 10 minuten wakker en kreeg de film maar vluchtig mee. Na weer een nacht draaien op m’n stoel, ben ik nu toch echt gaan begrijpen waarom zakenreizigers ervoor kiezen om business class te vliegen. Het breekt je toch op, na zoveel uren.

Tegen het einde van de maandagmiddag kwam ik in Kuala Lumpur aan. Warm was het weer toen ik naar buiten stapte, want ook aan deze kant van de wereldbol kwamen de temperaturen boven de 30 graden uit. Na m’n weg gevonden te hebben op weer een nieuwe luchthaven en een ritje van een half uur met de taxi, kwam ik in m’n nieuwe hotel aan. Die avond besloot ik er nog even op uit te gaan om wat te eten en na een korte wandeling door de buurt genaamd ‘Little India’, kwam ik bij een eettentje waar je voor nog geen 7 euro een overheerlijke avondmaaltijd kon kopen met twee grote glazen vers geperste vruchtensap. Na nog een avondje werken in het hotel, was het tijd om naar bed te gaan.

De volgende dag stond er een meeting met de lokale collega’s van TNS Maleisië gepland, dus vertrok ik na het overheerlijke ontbijtbuffet richting de plek waar ik dacht dat ik wezen moest, wederom een meter op 400 lopen, als je de weg weet... Op m’n laptop had ik al bekeken hoe ik naar het kantoor moest wandelen, maar de eerste straat die ik gezien had rechts te moeten, was er niet. Het adres had ik natuurlijk niet bij me, want drie keer rechts kon ik wel onthouden, dacht ik. Ik liep terug naar m’n hotelkamer om opnieuw de route te bekijken. Dit keer nam ik het adres mee en zocht ik de locatie via Google Maps op m’n telefoon. Aan het einde van de straat rechts zou dit keer mijn bestemming zijn, maar eenmaal daar aangekomen stond er geen enkel gebouw dat ook maar enigszins op een kantoorruimte leek. Slechts weinig mensen op straat leken aanspreekbaar, dus vroeg ik een schoonmaker of hij de weg wist. Hij wees me een gebouw drie straten verder, aan de andere kant van het water. Ik begon die kant op de wandelen, maar eigenlijk geloofde ik hem meteen al niet. Na nog wat gestaar om me heen, vroeg een aardige meneer: “Are you lost?”. Hij stuurde me uiteindelijk naar een van de metershoge gebouwen, precies tegenover m’n hotel. Een half uur later dan gepland kwam ik uiteindelijk op kantoor aan, een wandeling waar ik max 5 minuten over had hoeven doen.

De rest van de dag bestond uit niet meer dan een meeting met de collega’s aldaar, een call met Nederland, een overheerlijke lunch bij een traditioneel tentje buiten de deur en de rest van het werk dat ik nog te doen had. Ze verzochten me om de volgende dag in elk geval rond 13 uur op kantoor te zijn, want dan zou er iets gebeuren wat ik echt niet mocht missen, een ‘line dance’, zo begreep ik. Ook werd ik uitgenodigd voor een etentje met de rest van het bedrijf in het kader van Chinese New Year. De call die ik om 17 uur met de Duitse collega’s had, zou ik dan vanuit de lobby van het hotel waar het diner plaatvond kunnen doen. Rond 18 uur ging ik terug naar m’n hotel, waar ik even op bed ging liggen en pas een uur of 3 later wakker werd. Gezien het tijdsverschil van 7 uur waren ook m’n collega’s in Nederland inmiddels wakker, dus kroop ik weer achter m’n laptop om het resterende werk en de binnenstromende mails weer op te pakken. Rond een uur of half 10 wandelde ik weer even naar het eettentje van de avond ervoor om snel iets te eten, waarna ik nog tot een uur of 2 in de nacht doorgewerkt heb. Dat bleek aan het einde van de week toch wel een nadeel, zo’n grote afstand. Wil je zowel in het ritme van de lokale bevolking meegaan en het contact met Nederland onderhouden, dan bestaat je gemiddelde werkdag uit zo’n 15 uur.

Ik had besloten om de volgende dag eerst een duik in het zwembad te nemen, alvorens ik me naar het ontbijtbuffet en kantoor zou begeven. Ik had de wekker om half 7 gezet, maar toen ik wakker werd bleek het nog stikdonker buiten te zijn, dus zette ik de wekker een uur later. Om toch iets van de stad te zien besloot ik die ochtend erop uit te gaan, maar op tijd op kantoor te zijn voor het spektakel. Na een vergeefs ritje met de metro naar de Twin Towers, omdat ik pas 2 uur later met de eerstvolgende rondleiding mee zou kunnen, een bezoekje aan ontwakend China Town, was ik rond 12 uur op kantoor. De ‘line dance’ bleek uiteindelijk een ‘lion dance’, een spektakel was het inderdaad en prachtig om eens mee te maken. Vier jongens verkleed in leeuwenkostuums kwamen met veel bombarie het kantoor vrij maken van kwade geesten en geluk brengen. Het rood wat ik aan had moeten trekken die dag, zou vooral voor geluk zorgen. Stond ik daar, met m'n blauwe jurk... Het zijn verder vooral de foto’s en filmpjes die duidelijk maken hoe bijzonder het was.

Rond een uur of twee vertrok ik met een van de collega’s naar het lokale kantoor van BAT, waar we een afspraak hadden staan. Daar aangekomen bleek onze contactpersoon juist bij ons op kantoor te zijn, een communicatiefoutje, dus maakten we weer rechtsomkeerd en waren na 1,5 uiteindelijk weer terug op kantoor. Na de meeting en de call met Duitsland, vertrokken we naar het diner. Ik mocht plaatsnemen aan de 'Directors Table' en werd aan alle kanten van heerlijk drinken en eten voorzien. Een geweldige avond was het, blij dat ik me niet zo onwennig voelde door de nodige ervaring die ik in mijn leven toch al heb opgedaan in de Chinese cultuur. “You are very good with chopsticks, exactly how you should use them”, werd er door mijn tafelgenoten gezegd :) Ik heb m'n ogen uitgekeken die avond: het eten van een gezamenlijk bord de lucht in gooien en gelukwensen naar elkaar schreeuwen, paardje prik spelen, zo luid mogelijk toasten wederom met het uitschreeuwen van diverse yell's en traditionele kreten, rebussen oplossen, een presentatie van de MD en een hilarisch georganiseerde groepsfoto. Een prachtige avond was het. De filmpjes en foto's geven een mooie indruk.

Om een uur of 11 was ik die avond weer terug in m'n hotel. De volgende ochtend moest er op tijd uit om na een laatste keer te genieten van het heerlijk uitgebreide ontbijtbuffet, op tijd op het vliegveld te zijn voor het vervolg van m'n reis. Ook in dit hotel heb ik het zwembadwater en de fitnessapparaten uiteindelijk nooit aangeraakt en ook hier heb ik helaas niets van de Olympische Spelen meegekregen. Jaloezie is alles wat het oproept bij de inwoners van Maleisië, dat zij niet het geluk hebben een winter met sneeuw en ijs te mogen ervaren. Meer opmerkelijk was het nog in Brazilie, waar mijn collega's niet eens bekend waren met het fenomeen ' wintersport'. Leg dan maar eens uit dat je geld betaalt om een week lang met een lift een berg op te mogen, om er vervolgens op ski's of een snowboard af te glijden.

De taxi was ik inmiddels beu en besloot met de metro en de trein naar het vliegveld te gaan. Een goed besluit, want zo zag ik nog eens wat van de stad en de omgeving van Kuala Lumpur voorbij komen enkwam ik mooi op tijd op het vliegveld aan. Dit keer voor gelukkig een korte vlucht naar de volgende en laatste bestemming van mijn wereldreis: Singapore.