Wát een verademing was het, toen ik afgelopen dinsdagavond met de taxi Rio binnen kwam rijden. En wat heb ik genoten, al waren het slechts twee dagen, of eigenlijk één volledig dag die ik vrij had die week om een beetje rond te kijken. De eerste avond besloot ik toch maar in m’n hotel te blijven. Het was al donker, ik kende de buurt niet en de verhalen die ik over Rio gehoord had maakten me er niet zekerder op dat ik die avond er nog op uit moest gaan. Gelukkig had ik nog genoeg werk te doen en moest ik m’n blog over São Paolo nog schrijven. De volgende dag stond er een afspraak met de klant gepland, samen met een collega die ik in São Paolo had ontmoet, maar woonachtig is in Rio. Om 12 uur hadden we afgesproken om samen te lunchen en besloot ik voor die tijd een rondje door de buurt te lopen. Zo kocht ik meteen een paar ultragoedkope Havaianas en had ik ontdekt waar ik een goedkope fles Ypióca kon kopen, om later mee te nemen naar huis voor de nodige caipirinha’s thuis. Veel meer was er in de buurt niet te beleven, want het centrum van Rio waar ik verbleef, is ook hier vooral een bestemming voor mensen om naar hun werk te gaan.

De lunch met collega Samuel bestond weer uit een bord, betaald naar gewicht. Ik koos dit keer voor sushi, omdat dat warme buffeteten me in zo’n land als Brazilië midden op de dag niet echt aan staat. Na de lunch liepen we naar het kantoor van BAT, alwaar we zeker een half uur in de lobby hebben zitten wachten totdat de dames waarmee we een afspraak hadden staan, terug gekomen waren van hun lunch. Het welkom was heel hartelijk, twee kussen op de wang, alsof je elkaar al jaren kent. Ik ontmoette ze echter voor het eerst en buiten dat: ik kus in principe geen klanten, dat is gek. Maar goed, de sfeer was gezet en zo verliep ook de rest van de 3 uur durende meeting. Hartelijk, chaotisch, alsof ik met een stel vriendinnen aan tafel zat. Opmerkelijk was het ook om te ervaren dat Brazilianen gewend zijn om door alles en iedereen heen te praten. Zo hadden we een conference call met onze collega’s in Nederland, terwijl mijn collega Maurice in Nederland in geuren en kleuren de gedachte achter het project beschreef, waren de dames aan de andere kant van mijn tafel vooral druk in de weer om de laptop aan de praat te krijgen om de presentatie te kunnen zien. Ook tijdens mijn presentatie van het platform, werd ik herhaaldelijk in de reden gevallen met vragen die ver af lagen van het onderwerp waarover ik aan het vertellen was. Gelukkig excuseerden ze zich regelmatig voor hun brutaliteit en schuilden ze zich achter hun cultuur waar dat blijkbaar de gewoonte is.

Rond een uur of 6 was ik terug in m’n hotel en besloot ik er toch nog even op uit te gaan. Samuel had me een aantal tips gegeven en me ook op het hart gedrukt niet met de metro te gaan, dus nam ik de taxi naar Ipanema, een van de bekendste stranden in Rio. De zonsondergang daar bleek zeer de moeite waard te zijn, dat moest ik dan maar eens gaan bekijken. De zon verdween achter een rots, een mooi tafereel, maar vanaf de rots blijkt het schouwspel nog beter te zijn, hoorde ik later. Een mooi vooruitzicht voor een volgende keer. Na de zonsondergang en een leeggedronken kokosnoot bezocht ik de echte Havaiana store daar in de buurt, maar zag geen mooier paar dan ik al gekocht had en liep met lege handen de winkel weer uit. Na nog een tijdje door de schattige winkelstraatjes parallel aan de boulevard gelopen te hebben, besloot ik te gaan eten bij het restaurant dat collega Samuel me aanbevolen had. Na een heerlijke maaltijd en een FaceTime sessie met m’n ouders vanaf het terras, nam ik de taxi weer terug naar m’n hotel.

De volgende dag zou ik rond een uur of 6 in de avond klaar moeten staan om met een taxi richting het vliegveld te vertrekken, dus had ik nog een kleine dag om eindelijk eens iets van de stad te gaan zien. Nu toch maar met de metro, de taxi was ik inmiddels wel zat. Altijd opletten of de chauffeur de juiste borden volgt, niet wetend wat de afstand is en wat de uiteindelijke prijs zal zijn, je elke keer afvragen wat tarief 1, 2 of 3 op de meter inhoudt, gefrustreerd raken door het feit dat het bedrag op de meter niet het uiteindelijke bedrag is maar via een aparte tarievenkaart verder verhoogd wordt en dan vaak ook nog eens naar boven afgerond wordt. Kortom, je voelt je elke keer bedonderd als je de taxi uitstapt. Voor slecht 3,20 Braziliaanse Real, ofwel omgerekend een euro, heb je een enkele reis van onbeperkte afstand. Helaas brengt de metro je niet overal, vond ik de overvolle en warme bussen nog even een stap te ver, dus kon ik er niet om heen om toch zo nu en dan de taxi te nemen. Na een vroege wekker, toch nog maar een uurtje snoozen, een uitgebreid ontbijt, nog maar eens een conference call met de collega’s in Nederland en de UK dit keer en m’n tas ingepakt te hebben, was ik klaar om op avontuur te gaan. Mijn eerste bestemming was Cristo Redentor, ofwel het Christusbeeld bovenop Corcovado's Mount. Natuurlijk wilde ook ik een van de 600.000 toeristen zijn die dit bekendste monument van Rio, tevens één van de zeven wereldwonderen, jaarlijks bezoekt. Na de rit met de metro en de taxi die me had afgezet, was het even zoeken naar het busje dat me de berg op bracht. De angst die mij ingepraat was om niet met je Lonely Planet op straat rond te lopen, maakte het er allemaal niet gemakkelijker op. Halverwege de rit omhoog stopten we bij een uitkijkpunt, vanwaar je een mooi uitzicht had over de stad. Vanaf daar zag ik ook de Suikerbroodberg liggen en besloot dat ik daar niet heen zou gaan, ook zou bewaren voor een volgend bezoek. Ik zou daar eenzelfde uitzicht aantreffen, maar zou me nog veel tijd gaan kosten om daar te komen. Terug bij de parkeerplaats van het busje, bleek mijn busje weg, maar werd ik in een ander busje verwelkomd. Wederom hopend dat ik het goed begrepen had en dit busje de berg omhoog in plaats van omlaag zou rijden. Dit bleek gelukkig zo te zijn, uiteindelijk kwam ik dan ook bovenop de berg aan. De drukte viel gelukkig mee, maar na een minuut of 10 van hetzelfde uitzicht als een niveautje later genoten te hebben, was ik wel klaar met alle toeristen die wijdarms voor het beeld stonden te poseren voor de foto. Ik maakte zelf nog wat foto’s en vertrok weer richting bus voor de tocht terug naar de beneden.

Beneden aangekomen nam ik opnieuw de taxi, dit keer richting de Jardim Botânico. Een tuin van 140 hectare groot met meer dan 6.000 plantensoorten en 140 vogelsoorten. Een tuin die in 1808 werd gesticht door de toenmalige koning van Portugal en sinds 1822 publiekelijk toegankelijk is. Na een uurtje door het park slenteren vond ik het wel best en begaf me weer richting de uitgang om wederom een taxi te pakken voor mijn laatste attractie van de dag: Copacabana! Een strand met een lengte van 4 kilometer en een van de bekendste stranden ter wereld. Al had ik m’n bikini meegenomen, na een eerste caipirinha, een powernap op het strand en een tweede caipirinha, vond ik het wel mooi geweest voor die dag. M’n geld was op, ik had nog net genoeg voor de metro terug en een taxi naar het vliegveld, en ik wilde nog even relaxen en omkleden in m’n hotel.

Ook de terugweg met de metro was geen probleem. Het waren wel de bekende Japanse taferelen, want het was spitsuur. Veel geduw en gestress in de hoop dat iedereen mee kon. Na veel haltes, was het voor mij eindelijk tijd om uit te stappen en liep ik terug naar m’n hotel, alwaar ik het laatste uurtje op het dak bij het zwembad mocht doorbrengen. Terwijl we op het dak van de laatste zonnestralen genoten, was er beneden een demonstratie aan de gang, wat de dag erna zelfs in Nederland op het nieuws te zien was. Na een laatste douch bij de sauna, was ik klaar om voor de laatste keer met de taxi te gaan, voor een laatste keer onwennig de hulp aanvaarden van de hotelbedienden die beneden klaar stonden om m’n koffer te dragen en een taxi aan te houden. We liepen dit keer een straat of twee verder voor die betreffende taxi, omdat de straat voor ons hotel nog niet vrijgegeven was na de demonstratie. Het duurde vervolgens een minuut of 20 en 30 taxi’s later, voordat de bediende er een gevonden had die vrij was en mij naar het vliegveld wilde brengen voor de vlucht terug naar Nederland. Ik heb genoten van een bijzondere zakentrip na een mooi weekje Brazilië.