Welkom (terug) op mijn reisblog, want het is alweer even geleden dat ik een reisblog-waardige trip maakte. Verder dan wintersporten in Oostenrijk of een zomervakantie per auto naar Frankrijk kwam ik de laatste jaren niet. Niet dat ik daar minder van genoten heb, maar een reisje rond de wereld - al is hij maar kort – en het gegeven dat ik weer eens alleen op reis ben, deed me besluiten om m'n avonturen met meer mensen te delen dan alleen mezelf en m'n collega's die ik hier zal ontmoeten. Want voor wie het niet weten, ik maak de komende twee weken voor m’n werk een tripje rond de wereld. Niet gek zo’n uitstapje, zullen de meesten denken, maar ik verwacht dat ik er niet voor niets toch ook best een beetje tegenop zie.

Gisteren rond een uur of 09:55 vertrok m'n rechtstreekse vlucht vanuit Amsterdam naar Sao Paolo. Een uur of zei ik, want we begonnen al met een vertraging wegens een ander vertraagd vliegtuig en mensen die hun aansluiting moesten halen. Een reis van ruim 11 uren non-stop in een vliegtuig. Niets vergeleken bij de 36-uren durende reis van Australië naar Amsterdam een jaar of 2 geleden, maar toch viel het me zwaar. Nog steeds heb ik over het algemeen niet zoveel tegen vliegen, maar een mens is er gewoon niet op gebouwd om zo lang stil te moeten zitten. Twee rijen van 3 langs het raam en een rij van 4 stoelen in het midden, en ik had het ongeluk om samen met de Roemeense jongen naast mij, precies middenin te mogen zitten. Zo krap als mijn laatste vlucht met EasyJet naar Turkije - waar je rechtop zittend precies klem zit met je knieën tegen de stoel voor je - was het nog net niet, maar minder ruimte dan ik nu had zou je een mens niet aan moeten willen doen. Langer dan 11 uur aaneengesloten.

Entertainment, daar ontbreekt het bij dit soort afstanden niet aan gelukkig. Niet dat de stewardessen dansend door de gangpaden lopen, maar het schermpje op de rugleuning voor je biedt voldoende afleiding om niet de drang te krijgen, om de 5 minuten wat extra bewegingsruimte op het toilet te gaan zoeken. Op zich had ik voldoende entertainment bij me, een leesboek, de Lonely Planet van heel Brazilië, het psychologisch getinte boek 'Dromen, Durven, Doen' die ik onlangs kreeg om een poging te wagen om de lastigste persoon op aarde te managen: mezelf, wat ander werk gerelateerde bezigheden, een wintersportmagazine, een Portugees woordenboekje en de muziek op m'n iPhone. Genoeg literatuur van diverse aard dus, niet alleen om wat tijd voor mezelf te nemen, maar ook om eindelijk eens te beginnen met mezelf voor te bereiden op deze reis, wat er tot gisteren toe nog niet van gekomen was. Maar gek genoeg weet een vliegtuig je altijd in een dusdanige beroerde stemming te brengen, dat je daar dus helemaal geen zin in hebt. In helder nadenken, serieus bezig zijn, je concentreren op nuttige literatuur. Dus dan geef je jezelf maar over aan de entertainment aan boord, beginnend bij het rijtje 'Latest movies' en eindigend met de meest laagdrempelige stof die je in dat stadium nog tot je kunt nemen, de afdeling ‘Kids’. Beginnend met het hele entertainment aanbod even door te lopen om een plan voor de komende 11 uur op te stellen en om er zeker van te zijn dat niet halverwege de beste film de landing ingezet wordt.

Zo startte ik met de film ‘Escape Plan’ waarin Sylvester Stallone vrijwillig gevangen wordt gezet in diverse gevangenissen en probeert uit te breken om het veiligheidsplan te testen. Best een vermakelijk verhaal voor een uurtje of 2, al werd ik halverwege de film bij een bloederige scène toch even zo naar dat het zweet me uit brak, m’n lichaam ijskoud aanvoelde, ik even met m’n hoofd tegen de voorstoel moest leunen en mezelf moest bedwingen om de ietwat te olijke steward om hulp te vragen. Zal een combinatie van een tekort aan frisse lucht en voedzaam eten geweest zijn. Na dit geweld had ik behoefte aan iets luchtigers en schakelde over naar de afdeling ‘The Collection, waar ik tot mijn plezier Les Misérables tegen kwam. Ruim 2,5 uur vermaak dit keer. Er was een tijd dat ik de liedjes van deze musical grijs draaide en ze zelfs zonder muziek probleemloos kon zingen, maar de Nederlandse tekst meezingen bij een Engelse film en dat alles in een overvol vliegtuig, leek me echter niet gepast. Ik deed het dus maar stiekem, fluisterend, zo lang ik zag dat de oren van de twee mensen naast me ook bedenkt waren met hun koptelefoons. Na Les Misérables deed ik nog een poging om met m’n zelf-meegebrachte entertainment te beginnen, maar verder dan een boek uit m’n tas pakken en die toch maar snel in het boekenvakje voor me te stoppen, kwam ik niet.

Inmiddels was ik al een uur of 5 naar het schermpje voor me aan het staren, afgewisseld met een kort slaapje zo nu en dan, een weinig voedende maaltijd en het zoveelste glaasje sap. Toch ging de koptelefoon weer op en scrolde ik door het volgende genre, ‘Family’. Daar kwam ik de animatiefilm Epic tegen, die de meneer op de stoel voor mij ook aan het kijken was en ook mij wel aardige kost leek voor dit stadium van de reis. Grappig om te zien dat het interesseniveau qua filmgenre in het hele vliegtuig daalt, naarmate het aantal uren in het vliegtuig stijgt. Na de animatiefilm, een uur of 9 wiebelend in de stoel gezeten te hebben, afwisselend starend naar het vluchtplan – het vliegtuigje dat liet zien waar we ons boven de oceaan bevonden, waarbij het elke keer tegenvalt om te zien hoeveel uren je nog te gaan hebt -, kon ik niet meer opbrengen dan ‘The Little Mermaid’ die ik aantrof in de afdeling ‘Kids’. Het liedje van Ariel dat ik vroeger als kind zo mooi vond hield me op de been, of eigenlijk op de billen.

Eindelijk, 11 uur later werd de landing ingezet. Na een kwartier extra geduld oefenen om naar de juiste gate te taxiën, waar bleek dat ons vliegtuig zo groot was dat een sleepwagen ons het laatste stukje naar de slurf moest trekken, geduldig wachten op de mensen voor je die een opstopping vormen door de bagage net te laat uit de bakken te halen, een laatste keer gedag zeggen tegen de (te) olijke steward, liep ik met een enorme hoofdpijn en een gammel gevoel het vliegtuig uit. Gelukkig werd ik daar verwelkomd door een mooie rode ondergaande zon en een heerlijk temperatuurtje. Nadat ik bij de douane gedachteloos tussen de locals ging staan en er halverwege achter kwam dat ik de ‘immigrants/non-residents’ rij moest hebben, kreeg ik het nog even benauwd toen ik me bedacht dat ik niet eens gecheckt had of ik een visum nodig had, wat gelukkig niet zo bleek te zijn. Ik heb me niet veel vaker zo onvoorbereid op reis gevoeld… Nadat ik redelijk snel mijn koffer voorbij zag komen bij een overvolle bagageband, begaf ik me naar de uitgang. Al manoeuvrerend door de hordes met mensen die bij aankomst stonden te wachten, is het dan toch jammer dat daar niemand voor mij staat als je je zo ellendig voelt, zelfs geen aardige taxichauffeur met een bordje ‘VANDERVEEN’. Dus liep ik naar buiten en wist me al vrij snel in een taxi te begeven, waar ik meteen al werd geconfronteerd met het feit dat Brazilianen écht geen Engels spreken. Gelukkig had collega Esmeralda alles voor me uitgeprint en kon ik de taxichauffeur eenvoudig m’n hotelvoucher overhandigen.

Een minuut of 40 later kwam ik bij m’n hotel aan, waar ik net genoeg contant geld gepind bleek te hebben om de beste meneer te betalen. Gelukkig baadde ik me in een oase van luxe toen ik de deur van m’n kamer open deed. Hoewel het plaatselijk pas een uur of 10 was (3 uur vroeger) ben ik meteen m’n bed ingedoken. Eindelijk, rust.