Een uur of 36 was er nodig om mij vanaf Brisbane via Melbourne, Hong Kong en Londen terug naar Schiphol te brengen. Voorlopig heb ik dan ook even genoeg norse douanebeambtes, kille wachtruimtes, onbetaalbare winkels en vermoeide reizigers gezien. Hoewel het vliegtuigvoedsel, door het vele overstappen, ook dit keer in onnodige aantallen en op onnodige tijden geserveerd werd (2x ontbijt en 2x diner op één dag), was het best smakelijk. We vlogen immers via Hong Kong en dan heeft een maatschappij als Qantas toch te maken met een strijd tegen de luxe Aziatische maatschappijen. Een onbeperkte hoeveel (sterke) drank, een grote hoeveelheid luxe snacks tussendoor, noodles op bestelling en een keuzemenu tijdens de hoofdmaaltijden. Dat ik een stoel aan het raam bij de nooduitgang had weten te bemachtigen en daarmee een beenruimte van zo'n 1,5 meter had, droeg ook wel bij aan enig comfort tijdens de reis.

Neemt natuurlijk niet weg dat een reis van 36 uur lang is, te lang als je het mij vraagt. Pech had ik ook nog toen ik de halve wereld overgevlogen was en notabene mijn laatste vliegtuig in Londen vertraging had. Gelukkig niet alleen de mijne, de omroepster draaide overuren, nagenoeg alle vliegtuigen waren vertraagd of vlogen helemaal niet. Maar als je al zo'n 30 uur reizen in de benen hebt, dan word je niet vrolijk als je nog eens een uur of 6 wakker moet zien te blijven op een steenworp afstand van huis. Gelukkig waren daar mijn ouders, die zo lief als ze zijn, uren op mij hebben zitten wachten en met spandoek en al bij de aankomsthal stonden toen ik aankwam :)

Een lange reis die van start ging op 2 januari, wat gisteren lijkt maar officieel alweer bijna 3 dagen geleden is. Ik had besloten om ook m'n laatste nacht in Mooloolaba door te brengen, vooral omdat ik weinig zin had om op 1 januari vroeg uit te moeten checken en voor één nacht een nieuw hostel in Brisbane te moeten zoeken. Natuurlijk werd ik op 1 januari, net als de andere dagen, gewoon weer om een uur of half 8 wakker. Keurig op tijd voor het gratis ontbijt, gevolg door een olijke Skype sessie met m'n ouders, Rianne en Erik (voor hen op dat moment oudejaarsnacht). Ik had die dag graag willen surfen, wat ik in de ochtend even gedaan heb, maar helaas was het megadruk op het strand vanwege National Holiday en kreeg ik steeds meer last van m'n lippen. Die bleken toch erg verbrand tijdens het kitesurfen, twee dagen ervoor (5 uur lang met m'n hoofd afgewisseld boven en onder het water). Blaren die het contact met zout water niet zo waardeerden, die eigenlijk continu voor veel pijn zorgden. In de middag van nieuwjaarsdag heb ik dan ook m'n laatste wandeling door Mooloolaba gemaakt, heb ik souvenirs gekocht, ben ik naar de haven gewandeld en heb ik daar onder het genot van een biertje een laatste zonsondergang bekeken. In de avond m'n tijd besteed aan m'n een-na-laatste verhaal op m'n blog en toen op tijd naar bed.

Een stel heren in het hostel had mij eerder die dag een lift aangeboden naar het vliegveld in Brisbane de volgende dag. Ideaal, want de enige Greyhound ging om een uur of 9 in de ochtend, wat zou betekenen dat ik om 11 uur al op het vliegveld zou zijn. Nu vertrokken we rond 2 uur en hoefde ik maar een uur of 2 op het vliegveld door te brengen, voordat om 18.55 mijn vliegtuig naar Melbourne vertrok. Het vliegtuig, dat betekende het einde van m'n reis. Een einde waar ik vooral de laatste week erg tegenop gekeken heb. Terug naar m'n oude leven in Nederland, terug naar de realiteit die ik vorig jaar met opluchting achter me liet. Op 26 oktober schreef ik in m'n eerste verhaal op dit blog dat ik hoopte op een gevoel van vrijheid, tijd nemen om na te denken, alles te doen wat ík graag wil, tijd nemen om mezelf terug te vinden. Ik heb geprobeerd om zoveel als mogelijk te genieten van m'n reis, van het alleen zijn, het contact met iedereen die ik ontmoet heb, avonturen beleven. Ik heb zoveel mogelijk gedaan wat ik wilde en kijk daar met veel plezier op terug. Zo weinig mogelijk gedacht aan m'n leven in Nederland, de tijd die geweest is en de tijd die komen gaat. Misschien had ik dat meer moeten doen, misschien ook niet. Ik besloot te genieten van m'n reis, wat komen gaat zie ik nu wel weer tegemoet.

Na aankomst op Schiphol reed ik gisterenavond met m'n ouders mee naar Apeldoorn om de schade die overgebleven was van m'n reis, zoveel als mogelijk te verhelpen. Zo voerde m'n vader vandaag een operatie op m'n iPhone uit (die helaas nog steeds niet terug bij kennis is) en brachten m'n moeder en ik een bezoekje aan de huisarts. Een verbranding en een infectie blijk ik te hebben opgelopen aan m'n lippen, mooi klaar mee. Een infectie die de laatste twee dagen van m'n verblijf in Australie en de reis van 36 uur redelijk verpest heeft. Ik hoop dat de penicilline kuur z'n werk beter doet. En misschien een goede reden om nog eens terug Down Under te gaan...?

Inmiddels terug in Amsterdam, hoor ik de Westertoren half elf slaan, klapperen de enkelglasramen door de harde wind en horen ik de regen op het dak tikken. Typisch Nederlandse, of beter gezegd Amsterdamse, taferelen die ik nu eigenlijk al best weer kan waarderen. Hoogste tijd ook om m'n verhaal af te ronden. M'n laatste verhaal van deze reis. Ik hoop dat jullie m'n avonturen met veel plezier gelezen hebben en hopelijk kom ik gauw weer terug voor een nieuwe reis.

Liefs.