Na een tussenstop in Agnes Water (waarover later meer), bracht de Greyhound me van Airlie Beach verder zuidwaarts naar Rainbow Beach, het vertrekpunt voor Fraser Island. De laatste georganiseerde trip van m'n reis. Op m'n weg ernaar toe was ik er niet zo zeker van of ik er goed aan had gedaan om deze trip te boeken, weer een eiland.... Had ik die niet al voldoende gezien?

Fraser Island staat op de kaart als 's werelds grootste zandeiland en de enige plek op aarde waar regenwoud nestelt in een ondergrond van zand. Een eiland dat alleen per 4WD te berijden, een thuis biedt aan dingo's en, geloof het of niet, ontdekt is door ene Captain James Cook ;) Ergens rond de maand mei in het jaar 1770.

Mijn trip naar Fraser Island begon bij Pippies Beach House in Rainbow Beach. Een dag voor vertrek kregen we de meest verveelde film ever te zien, over het wel en wee van rijden in een 4WD op een eiland als Fraser, de omgang met dingo's en de gevaren van de zee. Na afloop van de film werden we met de groep op pad gestuurd om boodschappen in te slaan voor tijdens de reis. Dus, daar gingen we, met een groep van 13 op pad. Wonderbaarlijk genoeg, verliep het boodschappen doen met zo'n grote groep vrij soepel, vooral omdat we wegens het minimale beschikbare budget en de torenhoge prijzen hier niet veel meer keus hadden dan te kiezen voor de goedkoopste en meest eenvoudige producten. Voor wat extra geld besloten we nog wat bier en wijn in te slaan. Na een paar potjes kaarten met de Engelse dames vanm'n dorm, gingen we die avond op tijd naar bed.

De volgende ochtend ging het avontuur, na een gratis ontbijt bij het hostel met toast en cornflakes, van start. We reden met twee auto's, omdat we slechts met een groep van 13 personen waren. In de voorste auto reed onze reisleidster Jenn, vergezeld door alle dames (op mij na). In de volgauto zat iedereen die aangegeven had te willen rijden (alle heren en ik ;)). Voordat we op pad gingen checkten we de auto grondig en werd ons nogmaals duidelijk uitgelegd hoe om te gaan met de regels op het eiland. Zoals rekening houden met het tij, landende en opstijgende vliegtuigen vanaf het strand, wat te doen als je vast komt te zitten en wat de kosten zouden zijn als we niet heelhuids terug zouden komen.

Na een uur of twee aan voorbereidingen gingen we op weg en kwamen we na een tocht met de ferry op het eiland aan. We dropten de aanhanger bijeenresort en doken het regenwoud in, op weg naar Lake MacKenzie. Een van de 100 freshwater meren op het eiland. Lake McKenzie staat, net als de Whitehaven Beach, bekend om het kristalheldere water en het hagelwitte zand. Ook dit zand bleek een bepaalde samenstelling te hebben, waardoor het uitermate goed te gebruiken was voor een scrubbeurt, het poetsen van je tanden (!), of het wassen van je haar. Na een uurtje kwamen we dan ook allemaal een jaar of 10 jonger het water uit.

Na Lake McKenzie en een voorbereide lunch van dezelfde ochtend, vervolgden we onze tocht door het regenwoud naar Lake Wabby. Na een ruige rit over de zanderige wegen en een wandeltocht van een half uur, zagen we het meer aan de voet van een enorme zandduin liggen, wat ookmeteen het meest opmerkelijke was aan dit meer. Een grote zandduin slokt in de loop der jaren steeds meer van het meer op, nog enkele jaren en het meer is verdwenen en er zal alleen een grote zandduin over zijn. Na wederom een uur of anderhalf in de zon gelegen te hebben, haalden we onze trailer op en reden we naar de camping.

Aangekomen bij de camping was er nog een groep, die de dag ervoor vertrokken was en die avond hun tweede en laatste avond op het eiland doorbracht. Gezellig, want daar ontmoette ik natuurlijk weer iemand die ik eerder tijdens m'n reis al eens ontmoet had. Na een simpele maaltijd brachten we de rest van de avond door rond het kampvuur. Meezingend met de gitaar en genietend van een wonderlijke sterrenhemel. Ook zijn we nog even naar het strand gelopen om de sterrenhemel 'van dichtbij'te aanschouwen, het waren er miljoenen, die sterren. Zoveel heb ik er niet eerder in mijn leven bij elkaar gezien. De nachten op de camping waren het minst prettig van het hele avontuur, op een matje van max een centimeter dikte, maar gelukkig wel in m'n eigen slaapzak. Ook de dingo's die op het terren rondliepen waren in het donker niet te vertrouwen, naar het toilet of naar de tent lopen, alles meer dan een meter of 3 van het kampvuur vandaan, moest dan ook altijd samen met een dingo-maatje. Zodat er altijd iemand hulp kon halen bij een eventuele aanval.

Na een simpel ontbijtje met toast de volgende ochtend, vetrokken we weer in onze four-wheel driven wagens,om als eerste bij de Champagne Pools aan te komen. Mijn beurt om te rijden dit keer. Met een kilometer of 80 over het strand ;), dat kan dus prima op het harde zand in de ochtenduren. Dan is het strand dus net een snelweg, met hier en daar wat water en een hobbel zand. Ik heb me in elk geval prima vermaakt achter het stuur met kerstmuziek knallend uit de boxen!Op weg naar de Champagne Pools dus,een rotsformatie met een aantal baden gevuld met zeewater.Het spektakel vangolven die over de rotsen heendenderen en zorgen voor witschuimend water in de pools, laat nog altijd zien waar de naam van deze plek vandaan komt. Na een half uurtje badderen arriveerden er een aantal andere bussen en werd het al gauw druk, waardoor wij besloten verder te rijden. Dit keer reden we naar een punt op het eiland, waar uiteraard ook James Cook in zijn vroegere jaren voorbij vaarde. James zag een aantal Aboriginals op de berg staan en zei tegen z'n bemanning: 'Look! Indian on a rock!', sindsdien heeft deze bergpunt dan ook de naam Indian Rock, of ookwel Indian Head. Een hoge rots, vanwaar je haaien en zeeschildpadden zou moeten kunnen zien zwemmen. De zeeschildpadden hebben we gespot, maar naar de haai hebben we tevergeefs een eeuwigheid gezocht. Het uitzicht vanaf de rots was trouwens ook meer dan de moeite waard. Na Indian Rock reden we naar Wyuna Creek voor onze lunch en een potje softbal op het strand. De laatste activiteit die dag was Lake Wallom dat bruin was als thee, veroorzaakt door enkele Tea trees die langs de rand van het meer groeien. Aan de voet van het meer kon je op een bankje genieten van kleine zoetwaterschildpadden die aan je tenen knabbelden, gevolgd door een duik in het bruine water. Een bijzondere ervaring, vooral ook omdat ik zelf niet echt fan ben van zwemmen in donker water. Theebruin water met schildpadden in dit geval. Maar ik wist m'n angst te overwinnen toen het merendeel van de groep zich dobberend in het midden van het meer bevond.

Het leukste moment met de groep hadden we hier toen een van de twee Taiwanees meisjes die met onze reis mee was het water in ging.Ze bleek echter niet te kunnenzwemmen en kreegzo'nbanaanvormig kussen van een van de anderen aangereikt, zo'n kussen dat je gebruikt in de bus of in het vliegtuig. Ze deed het kussen als soort vandrijfunit om haar middel enbegaf zich al spartelend (onder begeleiding) naar het midden van het meer. De tijd van haar leven had ze. De hele trip hebben de beide dames hun oren en ogen uitgekeken. Wij hun Engels geleerd, zij ons een woordje Chinees en Japans. Wij keken met jaloerse blikken naar het eten dat zij voor zichzelf meegenomen hadden, terwijl zij voor het eerst van ons een hapje toast met boter proefden. Ze wilden overal met iedereen op de foto, maar dan ook echt overal. En laten we de Taiwaneese liedjes niet vergeten, die ze in de avond, begeleid door muziek van de iPhone voor ons zongen. Hilarische momenten hebben we beleefd.

De tweede avond op de camping waren we alleen, althans wij als groep. Maar zelfs met 13 man hadden we een prima avond. Pasta met worstjes die over waren van de BBQ op de avond ervoor, en marshmallows bij het kampvuur. Een slang die gespot werd bij het toilet en een megagrote spin bij de tent. Avontuur alom. Helaas ook de eerste regen die avond...

Dag drie, de laatste dag. In de ochtend naar Eli Creek, de grootste creek van het eiland. Je kon een eind de stroming op lopen en dan met een rubber band de creek afdobberen, of gewoon door het kniehoge water heen lopen. Na een afdaling hadden we de creek wel gezien en hebben we een tijdje op het strand met een bal staan overgooien en aanschouwden we een klein vliegtuig op het strand. Na de creek reden we langs het plaatselijkeresort voor een extra brood, want dat was na alle ontbijten, lunches enbroodjes worst, inmiddels wel op. Aldaar gelunched en rond een uur of een naar de laatste bezienwaardigheid van het eiland gereden, het scheepswrak van de S.S. Maheno. Een voormalig passagiersschip dat in 1935 op Fraser Island gestrand is. Na het maken van de laatste groepsfoto's, was het tijd voor de weg terug, wederom aan mij besteed :) Mijn laatste rit over het strand terug naar de ferry, waar we onderweg terug zelfs nog een dode zeeschildpad van anderhalve meter lengte hebben gespot, aangevallen door een dingo.

De laatste avond in het hostel, terugin Rainbow Beach, hebben we met de hele groep bij een hostel drie deuren verderop gegeten en later op de avond bij ons eigen hostel de goedkope wijn opgedronken die over was van de trip. Een leuke afsluiting van wederom een zeer geslaagde trip!